သခၤါရ” အိႏၵိယမွာ ေဆးသြားစစ္ရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ဦးရဲ႕ ေၾကကြဲစရာေနာက္ဆုံးခရီး

သခၤါရ” အိႏၵိယမွာ ေဆးသြားစစ္ရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ဦးရဲ႕ ေၾကကြဲစရာေနာက္ဆုံးခရီး

မႏၲေလးၿမိဳ႕က အသက္ ၅၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ဦးဟာ ေက်ာက္ကပ္ေဝဒနာေၾကာင့္ မိသားစုအေဖာ္ မည္သူမွ်မပါပဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံ အပိုလိုေဆး႐ုံမွာ ေဆးစစ္ခ်က္ခံယူေနစဥ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ဆုံးခရီးက စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
“လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္ထဲ၊ ျပန္သြားေတာ့လဲ တစ္ေယာက္ထဲ” ဆိုတဲ့ သခၤါရ ေဆာင္ပုဒ္ထဲက စာသားေလးအတိုင္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ တစ္ေယာက္ထဲ မသိလမ္းကို ခရီးဆက္ ထြက္သြားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးကို အေခ်ာေမြ႕ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
.
မႏၲေလးက ဆရာဝန္။ အသက္ ၅၆ ႏွစ္။ နယူးေဒလီ အပိုလိုေဆး႐ုံမွာ ေဆးကုသမႈခံယူရင္း ကြယ္လြန္။
မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တစ္ဦးတေလမွ် ပါမလာခဲ့။ သူနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးပါလာသူဆိုလို႔ လူနာေအးဂ်င့္ျဖစ္တဲ့ အစၥလာမ္ဒကာေလးတစ္ဦးေတာ့ ရွိရဲ႕။ သူ႔အတြက္ ထမင္းခ်က္စသည္ ျပဳစုဖို႔ ေခၚထားတာက အိႏၵိယေရာက္ ခရစ္ယန္ဘာသာဝင္ ခ်င္းအမ်ိဳးသား။
ကြယ္လြန္သူ ကိုယ္တိုင္က ဆရာဝန္ျဖစ္ေနတာရယ္။ ေရာဂါကလည္း အျခားမဟုတ္။ လြန္ခဲ့ႏွစ္ႏွစ္က ေက်ာက္ကပ္ အစားထိုးထားတာ။ အခု အဆင္မေျပတာေလးရွိလို႔ ျပန္လာျပတာရယ္ဆိုေတာ့ မိသားစုေတြ အကူေတြမပါဘဲ ေအးဂ်င့္အားကိုးနဲ႔ လာခဲ့ဟန္တူပါတယ္။
.
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆုံးပါးသြားေတာ့ မိသားစုဆုံးျဖတ္ခ်က္က ဘယ္သူမွလည္း လိုက္မလာသလို ေဘာ္ဒီကိုလည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္မသယ္ဖို႔။ အိႏၵိယမွာပဲ သၿဂႋဳဟ္ၿပီး အ႐ိုးျပာပဲ ျပန္ယူလာဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။
လူတစ္ေယာက္ေသဆုံးတာ အလြယ္တကူ သၿဂႋဳဟ္လိုက္ဖို႔ဆိုေတာ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအစြဲစိတ္က ခြင့္မျပဳ။ ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ဘာသာေရးဓေလ့ထုံးတမ္းအတိုင္း သူ႔ေနာက္ဆုံးခရီးကို ပို႔ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါသည္ပင္ လူ႔တာဝန္လူ႔ဝတ္တရားဟု မွတ္ယူၾကသည္မဟုတ္လား။အနီးစပ္ဆုံး တာဝန္ရွိသူကလည္း အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ဆိုေတာ့ ေဆာင္႐ြက္ေပးႏိုင္မယ့္သူကို ဟိုေမးဒီစမ္းနဲ႔ ရွာေဖြရေတာ့သည္။
.
ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ ကိုနန္းကို ေတြ႕သည္။ ကိုနန္းလို႔ေခၚရေပမယ့္ အ႐ြယ္က ၆၀ ဝန္းက်င္။ ရန္ကုန္ဇာတိ ရန္ကုန္သား။ နယူးေဒလီမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူ။ သူ႔လိပ္စာကတ္မွာ ေရးထားတာက ကိုနန္း(ရန္ကုန္သား)တဲ့။ ရန္ကုန္စြဲႀကီးလွပါလားလို႔ ေတြးမိေသးသည္။ ကိုနန္းဆိုတာ သူ႔နာမည္အရင္း (Kaudan ကြန္ဒန္း)ကို ျမန္မာသံနဲ႔ ေခၚၾကရင္း တြင္ခဲ့ေလသလားမသိ။ သိရသေလာက္ ကိုနန္းက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အိႏၵိယေရာက္လာၿပီး အကူညီလိုအပ္ၾကသူ ျမန္မာေတြကို မၿငီးမျငဴ ကူညီတတ္တဲ့သူ။ ကူညီရတာအဆင္ေျပေအာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္က အိႏၵိယျမန္မာသဟာယအသင္း ေထာင္ထားခဲ့တာတဲ့။
.
အဲဒီ့ကိုနန္းက သူကူညီရမယ့္ နာေရးအတြက္ သရဏဂုံတင္ေပးမယ့္ ဘုန္းႀကီးပင့္ဖို႔ ရွာရင္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရခဲ့သည့္ဖုန္းနံပါတ္က တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ မိမိရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနသည္။ အေၾကာင္းစုံေလွ်ာက္ထားၿပီး ႂကြႏိုင္မလား ေမးေလေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသုံးပါး ႂကြလာဖို႔ အာမခံလိုက္သည္။
ဒီေန႔ ၁၂:၃:၂၀၁၉ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ အတန္းတူ အေဆာင္တူ သူငယ္ခ်င္းသုံးပါး ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတစ္ဦးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကို ပို႔ေဆာင္ေပးဖို႔ နံနက္ ဆယ္နာရီခြဲကတည္းက ေရာက္ေနခဲ့သည္။ အစၥလာမ္ဒကာေလးက လာေတြ႕သည္။ လက္အုပ္ခ်ီသည္။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ နာမ္စားမွန္မွန္ျဖင့္ ေျပာႏိုင္သည္ကိုေတြ႕ရေတာ့ လူမႈဆက္ဆံေရး ကြၽမ္းက်င္မႈအတြက္ အမွတ္ေပးမိေသးသည္။
.
ကိုနန္းေရာက္မလာေသးလို႔ ေစာင့္တာရယ္၊ ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း Body ထုတ္ခြင့္ရဖို႔ ေစာင့္တာရယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္နာရီခြဲမွ ေဆး႐ုံမွထြက္ရသည္။
သၿဂႋဳဟ္မယ့္သုႆာန္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ေနာက္ဖုံးဖြင့္ထားၿပီး အနားက ေလွကားတက္မွာ တန္းလ်ားခ် ကန္ေတာ့ပြဲ ေရစက္ခြက္ လႉဖြယ္သကၤန္းျပင္ဆင္ၿပီး သရဏဂုံတင္ရသည္။ တရားနာ သီလယူ ေရစက္ခ်သူကား ကိုနန္းတစ္ေယာက္သာ။ ဘုန္းႀကီးကား သုံးပါး။ တကယ့္ကို မွတ္မွတ္ရရ နာေရးတစ္ခု။ ဘုန္းႀကီးသုံးပါး လူသုံးေယာက္ ဘာသာေလးမ်ိဳးပါဝင္သည့္ နာေရး။ ေရျခားေျမျခား ဘာသာျခား အရပ္ေဒသမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ဓေလ့ထုံးတမ္းအတိုင္း သၿဂႋဳဟ္ရသည္ကပင္ ေတာ္လွၿပီ။

ကြယ္လြန္သူ ဆရာဝန္ဒကာႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိဘုံဘဝေရာက္ပါေစ....
(မွတ္ခ်က္...ကြယ္လြန္သူ၏ အမည္ကို ထည့္မထားျခင္းမွာ တမင္မထည့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
ဖိုးသူေတာ္(www.phothutaw.com)
Credit:Popolay
http://www.phothutaw.com/2019/03/blog-post_426.html